استودیو باران
سلام دوستان وآشنایان عزیز از اینکه نام من از شقایق به باران تغییر یافته به این دلیل است :
من به علت ارادت خاصی که به جناب آقای محمد رامین فر - فیلمبردار وعکاس با سابقه بیش از پانزده سال در شهرستان تویسرکان داشته ودارم وایشان نام گروه فیلمبرداری وعکاسی خود را شقایق فیلم نام نهاده اند لذا من نام گروه فیلمبرداری وآتلیه عکاسی خود را از شقایق رایانه به استودیو عکاسی باران تغییر داده ام واین به درخواست ریاست محترم اتحادیه عکاسان ولوازم التحریر های شهرستان تویسرکان آقای رضا خوش روش بوده ولذا امیدوارم که بتوانم از این به بعد با نام باران کار خود را ادامه دهم
آن شب باران می بارید
آن شب باران می بارید… باران که می بارد به تو مشتاق تر می شوم… و از همین شوق بی چتر آمدم… ولی آمدم… و تو نمی دانی که جه بارانی بود، چون نیامدی… و باران می بارید… آن شب تب کردم و تو هیچ نکردی…و باران می بارید… و بالاخره دیشب مردم و حتی تو تب هم نکردی…
زندگی اتفاق غریبی است… عرصه جولان آدم ها… که مدام در حرکتند و در شتاب… آدم هایی که می دوند برای زنده ماندن… برای چند ساعت و چند ثانیه بیشتر ماندن… می دوند برای رسیدن به چیزهای بیشتر… اما درست آن موقع که می خواهند از آن لذت ببرند.. دیر می شود… و باید رفت… می رود بی آن که …
کاش در عبور همین ثانیه ها و در میان دویدن همین آدمها، به فکر قدم زدن باشیم… قدم زدن برای زندگی… برای زندگی کردن
خدایا
خُــ ــ ــــدايـــ ــ ــــا . . . !
! يـــــــک مـــَـــرگ بـــِـــدهکــــــارم ??
هـــِـــزار آرزو طَــلبکــــــــــــار ....!
خَستـــــــہ ام . . . !
يــــا طَلبـــــــم را بــــِـــده يـــــا طَلبـــــت را بِگيـــــــــر . . . ! !
« بسم الله الرحمن الرحیم »
به نام آن خدایی که نام او راحت روح است و پيغام او مفتاح الفتوح است و ياد او مرحم دل مجروح و مهر او بلا نشینان را کشتی نوح
******************
یاد :
به یادت هست می گفتی اگر ترکم کنی روزی .... تمام عمر خاموشم
به یادت هست می گفتی که من بی تو .... فراموشم
کنون آن روزها رفته تو هم رفتی ومن ماندم تنهای تنها
اسیر دردها وغم ها
چرا رفتی از آغوشم... چرا کردی فراموشم
چرا از یاد بردی آن همه میثاق دیرین را ... چرا ؟
*******************
اگر روزی مرا به جرم دوست داشتن به تو محکوم به اعدام کنند با تما وجود می پذیرم واز آنها می خواهم مرا در یک غروب سرد پاییزی هنگامی که روی برگ های سرخ وزرد درختان قدم برمی داریم وصدای خش خش برگ ها به گوش می رسد به دار بیاویزند وبا اولّین گلوله ای که من می خورد قطره ای خون جاری می شود وبه زمین می افتد واز آن گلی می روید
که روی گلبرگهایش نوشته ، دوستت دارم
تنهایی :
شبی در پشت یک تنهایی نمناک وبارانی تو را با لهجه ی گلهای نیلوفر صدا کردم تمام شب برای با طراوت ماندن گلهای باغ آرزوهایت دعا کردم پس از یک جستجوی نقره ای درکوچه های آبی احساس تو را ازبین گلهایی که در تنهایم رویده با حسرت جدا کردم .
وصیت نامه :
اگر من مردم کسی برای من گریه نکند چون همیشه تنها بودم تنها
دستان مرا از تابوت بیرون بگذارید تا همه بدانند که چیزی از دنیا با خود نبرده ام
چشمانم را باز بگذارید تا همه بدانند که چشم براهش بودم
کسی برای من پیراهن سیاه نپوشد چون همیشه سیاه بر تن داشتم
فقط یک خواهش یک قالب یخ بر سر مزارم بگذارید تا با تابش خورشید ذوب شود وبه جای عشقم برایم گریه کند.
***************
اگر مردم بر سنگ مزارم بنویسید :
این که خاک سیه اش بالین است اختر چرخ ادب عظیم است
گرچه جزء تلخی از ایام ندید هر چه خواهی سخنش شیرین است
صاحب آن همه گفتار امروز سائل فاتحه ویاسین است
دوستان به که ز وی یاد کنند دل بی دوست دلی غمگین است
هر که باشی وبه هر جا برسی آخرین منزل هستی این است
آدمی گرچه توانگر باشد چون بدین نقطه رسد مسکین است
خاک در دیده بسی جان فرساست سنگ برسینه بسی سنگین است
خرم آن کس که در این مهنت گاه خاطری را سبب تسکین است
********************
آدمک :
در این دنیای فانی یک پسر ویک دختر بودند که همدیگر را خیلی دوست داشتند یک روز دخترک که چشمهایش نابینا بود به دوست پسرش گفت : اگر کسی پیدا می شد وچشمهایش را به من می داد هرگز تو را فراموش نمی کردم در این روزها کسی پیدا شد که چشمهایش را به دخترک داد دخترک وقتی که دوست پسرش را دید فهمید که او هم چشمهایش نابینا است پس به او گفت : تو را ترک خواهم کرد واز پیش تو خواهم رفت پسرک گفت اگر می خواهی بروی برو فقط مواظب چشمهایم باش ...
***********************
اگه دبیر ریاضی بودم ثابت میكردم كه چگونه شعاع نگاهت از مركز قلبم میگذره، اگه دبیر شیمی بودم از اشك چشمانت محلول محبت میساختم، اگه دبیر دینی بودم ثابت میكردم كه بعد از خدا باید تو رو پرستید، اگه دبیر جغرافی بودم ثابت میكردم كه خوش آب و هواترین منطقه آغوش گرم توست و اگر دبیر زبان بودم با زبان بی زبانی میگفتم : دوستت دارم
دستنانم تشنه دستان توست ، شانه هایت تکیه گاه خستگی هایم .با تو می مانم بی آنکه دغدغه های فردا داشته باشم، زیرا می دانم فردا بیش از امروز دوستت خواهم داشت .
.
.
دل من می سوزد
اهم را شست .
که قناری ها پربستند
که پر پاک پرستوها را بشکستند.
و کبوتر ها را آه کبوتر ها را
دل من در دل شب
خواب پروانه شدن می بیند
مهر در صبح دمان داس به دست
خرمن خواب مرا می چیند
وای باران باران
شیشه پنجره را باران شست
از دل من چه کسی نقش تو را خواهد شست
آسمان سربی رنگ
م
به معصومیت تمام قدم هایی كه روی كوچه های قلب ویرانم نهادی - به اندازه ی دلتنگی های دل كوچكم كه هنگامه دوری از تو مهربان سراغ صدایت را می گیرند به اندازه ی تمام مهربانی هایی كه در حقم نمودی و به اندازه ی تمام روزهایی كه در كناره هم هستیم و خواهیم بود دوستت دارم به اندازه ی تمام نم نم های اشكی كه بعد از هر خداحافظی از دیدگانم جدا می شود دوستت دارم به اندازه ی تمام شقایق های تازه شكفته دنیا و تمام عاشقان و یار عاشقی و تمام آنانی كه مست عشقند
دوستت دارم
ن درون قفس سرد اطاقم دل تنگ
می پرد مرغ نگاهم تا دور
وای باران باران
پر مرغان نگ
شقایق گل همیشه عاشق
گل شقایق همیشه عاشق
شقایق گفت:با خنده نه بیمارم، نه تبدارم اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیر لب می گفت : شنیدم سخت شیدا بود نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود- اما طبیبان گفته بودندش اگر یک شاخه گل آرد ازآن نوعی که من بودم بگیرند ریشه اش را و بسوزانند شود مرهم برای دلبرش آندم شفا یابد چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده و یک دم هم نیاسوده که افتاد چشم او ناگه به روی من بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و به ره افتاد و او می رفت و من در دست او بودم و او هرلحظه سر را رو به بالاها تشکر از خدا می کرد پس از چندی هوا چون کوره آتش زمین می سوخت و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟ در این صحرا که آبی نیست به جانم هیچ تابی نیست اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من برای دلبرم هرگز دوایی نیست واز این گل که جایی نیست ؛ خودش هم تشنه بود اما!! نمی فهمید حالش را چنان می رفت و من در دست او بودم وحالا من تمام هست او بودم دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟ نه حتی آب، نسیمی در بیابان کو ؟ و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت که ناگه روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد- آنگه مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت نشست و سینه را با سنگ خارایی زهم بشکافت زهم بشکافت اما ! آه صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد زمین و آسمان را پشت و رو می کرد و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را به من می داد و بر لب های او فریاد بمان ای گل که تو تاج سرم هستی دوای دلبرم هستی بمان ای گل ومن ماندم نشان عشق و شیدایی و با این رنگ و زیبایی و نام من شقایق شد گل همیشه عاشق شد!!
خوش آمدید - دوستتان دارم
دوستت دارم اي تک روياي زندگي
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک چراغ زندگي مني
با من بمان تو آن تک واژه زندگي من هستي
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک خوشي زندگي مني
با من بمان تو آن تک عشق زندگي من هستي
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک کليد خوشبختي منی
با من بمان تو آن تک ياردوران تنهايي من هستی
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک ستاره ي زندگي مني
با من بمان تو آن تک نياز زندگي من هستی
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک اميد زندگي مني
با من بمان تو آن تک آواي زندگي من هستی
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک دوست شبهاي مني
با من بمان تو تک معني دهنده ’ زندگي من هستي
دوستت دارم اي تک روياي زندگي
من عظیم سلیمانی ام - عکاس وفیلمبردار شهرستان تویسرکان